بازی های تحت وب
برای بازیدد از شعر به ادامه مطلب بروید
سلام به بچه هایی که پاک مهربونن
اونا که فرق بین خب بد و میدونن
من پسر کوچک امام دومینم
عبدالله بن حسن حماسه آفرینم
حماسه یعنی اینکه تشنه توی کربلا
بجنگی و نترسی از کسی غیر از خدا
من بچه مدینه کودک کربلایم
از اول زندگی با غربت آشنایم
بابای من کشته ی کینه ی دشمنان شد
بهار زنده گانیش به ناگهان خزان شد
بابای مسموم من به خود می پیچید ازدرد
برادر خودش رو به آرومی صدا کرد
دست منو به دست عمو حسینم سپرد
عمو حسینم منو با خود به کربلا برد
عمو برام عزیزبود عزیز تر از هرکسی
کنار او نداشتم ذره ای دلواپسی
خیلی مرا قبم بود به عمه زینب می گفت
وقتی گلای سرخ پیراهن من شکفت
عبد الله تو خیمه کنار خود نگه دار
از پسر برادر لحظه ای چشم بر ندار
عمو حسین ستون تمام خیمه ها بود
اشکای او چراغی تو شام خیمه ها بود
وقتی او با ذوالجناح از زیرقرآن می رفت
بدون یار ویاور به سوی میدون می رفت
می گفت که نوبت من گذشته خیلی دیره
می رفت که انتقام برادر و بگیره
با التماس گرفتم افسار ذوالجاحو
باگریه هام می شستم غبار ذوالجناحو
صدا زدم باگریه عمو عمو عمو جان
یا منو با خود ببر یا که مرو به میدون
عمو منو دوباره گرف به روی سینه
ارامش نگاهش راس راسی دلنشینه
وقتی به خود اومدم کنار عمه بودم
انگار که گریه می کرد تمامی وجودم
از خیمه ها به میدون دویدم و دویدم
کنار رود فرات عمو رو زخمی دیدم
وقتی عمو زخمی شد تشنه و خسته تنها
شد گلای پیرهنش یکی یکی شکوفا
بود نت نازنینش عمو حسین پراز تیر
بر تن او پیدا بود زخم هزار تا شمشیر
من ایستاده جلوی دشمنای عمویم
از جای زخم های او گل می چکید به بیرون
دستای کو چک من شد سپر عمو جون
غروب کربلا شد گلای پیرهن من
تو بغل عمو جون یکی یکی شکفتن
من با دو دست کوچک حماسه آفریدم
رفتمو پیش بابام به آرزوم رسیدم
دادن نظر و ثبت نام
ده گل زیبای وین رونی در منچستر
زندگینامه علی دایی